Τρίτη 10 Μαρτίου 2009


"Ήσουν το φωτεινό φεγγάρι τις νυχτιές,
ο λαμπερός ήλιος μου τη μέρα,
ήσουν ο ουρανός της νιότης μου,
η αγάπη κι η φοβέρα.
Ήσουν ο δάσκαλος μου στο σχολειό,
ο οδηγός στο τρένο της ζωής μου,
ήσουν τα μάτια μου όταν δεν έβλεπα
στο βάθος της ψυχής μου.

Και σ' έχασα...
Κι εχάθεις...

Κοιμήθηκες τ' απομεσήμερο,
ο ήλιος ψηλά γελούσε,
σ' έλουσε με τα χάδια του,
σαν σ' αποχαιρετούσε.

Κι έφυγες...
Κι εχάθεις...

Κοιμήθηκες και τα σύννεφα,
έκλαψαν βαρύ δάκρυ,
την ώρα που περπάτησες,
στου ποταμού την άκρη.

Ταξίδεψες...
Κι εχάθεις...

Κοιμήθηκες κι ήσουν ήρεμος,
σαν νά' θελες να φύγεις,
είχες πρόσωπο, όχι του νεκρού,
μα της γλυκιάς γαλήνης.
Κι έγιναν τώρα τα όνειρα,
εκείνα που μου μιλούσες,
ζωή, πατέρα μου για σε,
εκείνη που δε ζούσες.

Κι έφυγες...
Και μ' άφησες...

Τα μάτια σου δεν θα ξαναδώ,
κείνα που ζήλευα τόσο,
πού' χανε τέτοια χρώματα,
σαν του ουράνιου τόξου.

Κι έφυγες...
Κ εχάθεις...

Μα ξέρω...

Θα έρχεσαι να μου γελάς,
στα τόσα όνειρά μου,
που δεν θα προμηνύουν πια,
το τέλος σου, μπαμπά μου..."

Την Παρασκευή, λίγο μετά το μεσημέρι, έφυγε ο άνθρωπος που μου έδωσε ΖΩΗ. Λίγο μετά την εισαγωγή που είχα κάνει... Μια εικόνα είναι όλα τελικά... Μα σημαντικά είναι μόνο εκείνα που νιώθουμε, που δεν φαίνονται, που δεν τα βλέπουμε...

1 σχόλιο: