Τελικά τα πάντα είναι εικόνες που προβάλλονται σαν ταινία σε κάποιο συμπαντικό καλοκαιρινό σινεμά... Χωρίς αγιόκλημα όμως και χωρίς τοίχο για οθόνη... Μόνο τους εαυτούς μας που καμιά φορά παρακολουθούν ως τρίτοι την εξέλιξη της "ταινίας" και κρατούν την ανάσα τους από αγωνία για το τι θα δείξει η επόμενη σκηνή...
Τι όμορφα λόγια… καλή αρχή να έχεις κι εύχομαι το γράψιμό σου να είναι πάντοτε γεμάτο ευαισθησία. Από σήμερα απέκτησες κι έναν νέο αναγνώστη…
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλώ σε!
Δες κι ένα κείμενο που είχα γράψει πριν μερικούς μήνες... θαρρώ πως θα σου αρέσει...
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://boussiasg.blogspot.com/2008/09/blog-post.html